Schrijfsels

19 mei 2018

Samen met manlief  lekker zitten kijken naar de huwelijksvoltrekking van Harry en Megan in Windsor, Engeland. Een stralende dag, een stralende bruid en een gelukkige bruidegom. Een sprookje, maar nee. Het is echt en de wij mogen er allemaal bij zijn, we mogen het zien en meemaken.
De Britse bisschop opent de dienst met de woorden: “God is love and those who live in love, live in God and God lives in them.” Een mooi begin van een huwelijksvoltrekking die over de hele wereld gevolgd wordt. Later, tijdens de ceremonie houdt een bisschop uit de VS een gloedvol betoog over de kracht van liefde.  Hij citeerde Martin Luther King die eens zei: “we must discover the power of love, the redemptive power of love”. Die kracht en macht van de liefde moeten we niet onderschatten, vervolgde hij, en ook moeten we er niet sentimenteel over doen. The power of love.

Ik was geraakt. Dit betoog oversteeg de liefde tussen bruid en bruidegom, dit was een boodschap aan de ons allemaal, waar dan ook in de wereld. Ergens in zijn betoog vroeg hij dat als wij hem niet geloofden, wij ons maar eens een dorp, een stad, een land, staat of natie moesten voorstellen waarin de power of love zich manifesteert. Dan is er een wereld zonder armoede, zonder honger, zonder geweld en oorlogen.

Ik begrijp het met mijn verstand, ik voel het met mijn hart en ik bemerk hoe deze boodschap die ik toch echt al vaker heb gehoord – in andere woorden soms, zoals die van Gandhi die spreekt over geweldloosheid – weer een stukje dieper in mijn lichaam, naar mijn buik geraakt.  Ik ben geen heilige, geen engel. Ik ben gewoon ik, een mens ergens in een gezegend hoekje op deze aardbol. Ik heb geen honger, ik leef in weelde en rijkdom en oorlogen zijn ver weg. Maar ik heb er wel weet van. Ik kan de honger van al die miljoenen mensen niet stillen, ik kan de armoede niet doen verdwijnen, de oorlogen niet laten stoppen.
Ik kan wel mijn best doen om met mijn talenten en kwaliteiten een steentje bij te dragen aan het verspreiden van die boodschap van de power of love. Door te proberen meer en meer de power of love in mij zijn werk te laten doen. Dat is je naaste liefhebben zoals jezelf, dat is geweldloosheid zoals Gandhi het bedoelde, dat is gastvrij zijn voor jezelf.  

18 mei 2018

Vandaag trof me op p. 2 van de Limburger het zinnetje: “Een boekhouder denkt in cijfers, de rest van de mensheid in verhalen.” Het zette me aan tot het lezen van de column van Pollux & van de Beek. Het ging over dalende misdaadcijfers, alarmerende afname van het aantal insecten, steeds meer geld naar bedrijven en steeds minder naar de werknemers. Allemaal door onderzoek, grafieken, tabellen aangetoond. Maar onze beleving – die we delen in verhalen – is een heel andere. Hierin licht volgens de columnist de verklaring dat we denken dat het met de maatschappij bergafwaarts gaat terwijl we zelf toch heel gelukkig zeggen te zijn.
Oké, maar wat nu? Moeten we de cijfers, grafieken en tabellen geloven of moeten we onze gedeelde verhalen geloven?
De statistieken – de wetenschappelijk onderbouwde tendensen en ontwikkelingen – pretenderen een objectieve waarheid te beschrijven. “Kijk, hier zijn de cijfers van 2010 t/m nu en zie er is een afname van het aantal misdaden, een afname van het aantal insecten, een toename in procenten van de winsten van bedrijven en de heel rijken en een daarbij behorend dalend percentage van al het verdiende geld dat naar de werknemers gaat. Is het daarmee ook waarheid? Ik wil het best geloven, zeker wel maar ook wil ik dan weten: wat is er nu eigenlijk precies onderzocht en hoe? Om die onderzoeken, cijfers, grafieken en tabellen te kunnen aanvaarden of niet moet ik mijn verstand gebruiken, niet uitgaan van het credo “de wetenschap heeft aangetoond dat …”, maar de wetenschap bevragen: wat was de vraagstelling, wie heeft het onderzoek gedaan, wat is er precies onderzocht en hoe is dat gebeurd, waarmee is een vergelijking gemaakt enz.
De verhalen die we elkaar vertellen zijn ervaringen en belevingen. “In die en die straat wordt veel te hard gereden, dat vraagt om ongelukken, het is gevaarlijk daar”. Toen mijn moeder jaren geleden bij mij logeerde, ging ik ’s avonds nog even naar de bank om wat geld te pinnen. Het was al donker. Zij was zeer verontrust en vond dat ik toch niet zomaar in het donker – alleen – de straat op kon. Ik was stomverbaasd. Ik voel me veilig in mijn dorp, dat is mijn beleving, mijn ervaring en dus ga ik zonder er maar even over na te denken op pad naar de bank om geld te pinnen.
De verhalen nemen voor wat ze zijn: belevingen, ervaringen, waarnemingen vanuit één enkel persoon, één enkel gezichtspunt.

Na er een aantal jaar geen gehad te hebben, heb ik weer een vlinderstruik in mijn tuin. Geplant omdat ik het zo leuk vind om al die verschillende vlinders rond bloemen te zien fladderen. In mijn beleving waren het er vroeger tientallen tegelijk. Nu denk ik vaker: “een vlinderstruik heet toch zo omdat hij vlinders aantrekt? Nou ik zie er nauwelijks, vroeger waren het er veel meer.”
Zou het waar zijn?  Er zijn bermen die in de zomer onophoudelijk gemaaid worden omdat het veiliger is voor het voorbij rijdende verkeer. Geen bloemen, geen insecten. Toch eens horen wat de boekhouder ervan zegt.
En in mijn dorp leef en voel ik me al jaren veilig of de misdaadcijfers nu wel of niet zijn toegenomen. Financieel gaat het me voor de wind, ik kan op vakantie, mijn keuken renoveren zonder een hap eten uit mijn mond te sparen.  Ik ben bevoorrecht, dat weet ik ook. Er zijn daklozen, er zijn voedselbanken, er zijn mensen die uitzichtloos leven met een enorme schuldenlast.  Al ervaar ik het zelf niet, de boekhouder maakt me attent.

Ik kan niet zonder de boekhouder. De boekhouder kan niet zonder verhalen.

17 mei 2018

De Limburger van donderdag 17 mei 2018. Zomaar wat koppen: “Chinezen azen op ivf uit Maastricht”, “Gewonden na vallen van hoogte”, “File na dodelijk ongeval op A67”, “Getuigen bedreiging gezocht via sms-bom”.

Een krant beoogt de feiten van het nieuws objectief weer te geven. Eerst het verhaal dan – soms elders in de krant – de opinie. Dat is helder, duidelijk en overzichtelijk.
Krantenkoppen zijn bedoeld om de lezer kort en bondig te informeren waar het artikel over gaat, nieuwsgierig te maken zodat de rest gelezen gaat worden. Krantenkoppen ook zetten al dan niet bedoeld de blik – de mindset zo je wilt – waarmee de potentiële lezer het artikel tot zich gaat nemen. C’est le ton qui fait la musique.

Vanuit deze gedachte neem ik die paar koppen eens wat nader onder de loep. “Chinezen azen op …”. Azen roept bij mij beelden op van gieren, lijkenpikkers, jacht. Niet echt positief, niet echt neutraal. Wat als het om Duitsland was gegaan? Had er dan gestaan: “De Duitsers azen op IVF uit Maastricht”? Ik kan het natuurlijk niet bewijzen, maar ik denk zomaar van niet, ik denk zomaar dat er dan een andere kop was gekozen. Iets als: “Duitsers graag naar Maastricht voor ivf”. Iets dergelijks.
Soms ook roept een kop heel andere vragen op zoals de kop “… vallen van hoogte”. Mijn vraag: “kan je ook van een laagte vallen”?
En dan die kop over de file na een dodelijk ongeval. Wat is hier het belangijkste: de file of het dodelijk ongeval? De kop suggereert het eerste, terwijl ik toch denk dat een ongeval met een dodelijke afloop belangrijker is dan het in een rijtje moeten wachten totdat de weg weer vrij is. Ik weet het niet zeker hoor, maar ik denk maar zo … .
En dan nog zo iets. Iemand – een burgemeester – is bedreigd.  Dat weet ik nog, dat had eerder al het nieuws gehaald, op weg naar zijn werk werd hij door een persoon geblokkeerd, gelukkig wist hij te ontkomen aan zijn belager. Akelig, niet fijn., maar eind goed,a l goed.  En dan worden er nu getuigen gezocht met behulp van een (sms)bom? Ik ben geen getuige geweest, gelukkig maar. Want een bom in mijn telefoon … nee daar zit ik echt niet op te wachten.